Bob Wayne & The Outlaw Carnies (US) support car: Nat Myers (Kr/US) De Casino Sint-Niklaas (03-07-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: Bob Wayne info club: De Casino © Rootsville 2024

Als de zomer voor de deur staat zijn ze er in De Casino in St-Niklaas als de kippen bij om het mooie park open te stellen voor hun “Great Gigs In The Park”.

Prachtige locatie waar de bands zich kunnen laten gaan op de ouderwetse kiosk. Zo had ik voorgaande jaren al een aantal fijne tot zeer fijne optredens kunnen meepikken van bekende en minder bekende bands. Daarenboven is het maar op een goede boogscheut van mijn voordeur, dus niet getreuzeld. Het was af te wachten wat de weergoden zouden doen, maar ze waren mild gezind en het zou de hele avond droog blijven, wat maakte dat het Casino park goed was gevuld.

Vanavond een dubbel optreden met bezoekers uit de US of KR. De avond mocht worden geopend door Nat Myers. Myers is een Koreaans-Amerikaanse blueszanger en songwriter uit Kenton County, KY. Een dichter met een duizelingwekkende en ware stem, Myers' folky blues en opmerkelijke pickin' zijn even eigentijds als authentiek, tijdloos en duurzaam. Als begenadigd akoestisch bluesgitarist en zanger gebruikt Myers dit legendarische, muzikale medium om zijn eigen verhaal te vertellen. Hij treedt in de voetsporen van legendes als Blind Lemon Jefferson, Mississippi Fred McDowell en Nat's eigen favoriet, Charley Patton.

Zijn eerste plaat “Yellow Peril” is een pareltje van country blues en werd opgenomen bij de onvermijdelijke Dan Auberback van The Black Keys. Dit was volgens mij dus al een ideale start. En of het goed was! Gewapend met zijn Dobro kwam hij zijn aanstekelijk country blues aan de man brengen als startend met het knappe ‘Duck ’n Dodge’. Nat heeft een zeer aangename zangstem, is een master in het fingerpicken en haalt geregeld de slide boven, en dit allemaal levert een mooie combinatie op. Hij weet ook de aandacht van zijn publiek te trekken met zijn leuke bindteksten.

Al zijn nummers klinken meer dan aangenaam zo had je ‘Yellow Peril’, titeltrack van zijn laatste album of ‘Poor Black Mattie’ van R.L. Burnside. Plots verscheen daar een sidekick op het podium en met twee dobro’s, samen met Kasper “Berry” Rapkin, werkte het duo de set af met ‘Me And My Chauffeur Blues’ van Memphis Minnie en ‘Come On In’. Lekker genoten van dit voorprogramma, muziek naar mijn hart en daardoor iets te kort. Tip voor organisatoren in ons land deze Nat Myers.

De toppers van de avond zijn wel degelijk Bob Wayne & The Outlaw Carnies en daar kwamen de mensen dus voor buiten. Bob Wayne en zijn Outlaw Carnies vertegenwoordigen rauwe, diepe en pure countrymuziek die zich op de grens bevindt tussen komedie en duistere waarheden. Wayne is zowat de laatste outlaw in de internationale countryscene.  Constant on the road deze muzikale trekvogel die begon als roadie bij Hank (Williams) III en als fakkeldrager van Johnny Cash en Willy Nelson speelde hij honderden keren in achterzaaltjes en biker bars, western-feesten en jaarmarkten.

Maar het tij is gekeerd, want de wereld lust al langer boerenpap van zijn doorleefde countryrock, bluegrass en cowpunk en zijn niet zelden hilarische teksten over truckers, vrouwen, donuts en BBQ’s. Ondersteund door mandolines, violen en banjo’s realiseerde Wayne als ‘self made man’ meerdere studioplaten met eigen werk op zijn palmares, waaronder ‘Blood To Dust’, ‘Till The Wheels Fall Of’, ‘Back To The Camper’ en ‘Bad Hombre’. Who said countryrock is dead? It’s banjo time! Hoewel er op het podium geen enkel banjo te zien was, want zo hadden we Adam Higgins aan de upright bass, de Siciliaan Sandro aan de drums en Mark aan de gitaar.

Met een korte muzikale intro werd Bob met veel bombarie aangekondigd en de fans drumden al zo kort mogelijk bij het podium waar de eerste knal werd gegeven met ‘Till The Wheels Fall Off’ onmiddellijk op de voet gevolgd door ‘Hell Yeah’ en het schitterende ‘Dope Train’. Een echte machine deze band waar Adam zich een breuk “slapte” op zijn contrabas ondersteund door het stevig geroffel van Sandro’s drum, terwijl Mark scherpe solo’s het park instuurde.

Bob liet zich alweer kennen als de perfecte entertainer en weet hoe hij zijn publiek uit zijn hand kan laten eten, maar de fans laten het zich allemaal welgevallen. Al zeker toen ‘Everything’s Legal In Alabama’ en het stevige ‘Mack’ door de boxen knalden. Bij ‘Space Trucker’ kregen we een Star War verhaal en Bob bracht een schietgebedje bij ‘Trucking For Jezus’.

Geen seconde tijd had je om je te vervelen. Af en toe, ik zeg wel héél af en toe kregen we een iets trager nummer zoals ‘Love Songs Sucks’, maar dan trok de band alweer de gashendel open en denderde de Mack-truck alweer verder over de muzikale autosnelweg. Zo mocht Sandro zichzelf laten gaan bij een stevige versie van ‘Psycho Trucker’.

Bob vond toen dat het tijd was om de fans aan het woord te laten en vroeg of er verzoeknummers waren. En of! Het was bijna in lijn te staan om een song aan te vragen, de dames stapten zelfs het podium op om zeker hun verzoekje gedaan te krijgen, en Bob, wel die liet het zich allemaal welgevallen natuurlijk en liet zijn band knallen met songs als ‘Estacata’, ‘Ghost Town’, ‘Reptile’ en ’20 Miles To Juarez’. Er moest even een halt worden geroepen aan de aanvragen of de band had nog de hele nacht kunnen verder spelen.

Bob en zijn gang brachten er nog eentje voor de werkende medemens met ‘Working Man’ en een nieuwe song met ‘RV With Slide-Out’. Je kon het voelen aan je kleine teen dat we bijna aan het einde waren van dit fijne optreden, en inderdaad weerklonk toen ‘Spread My Ashes On The Highway’, Bob’s vaste afsluiter. Het varkentje had een lange snuit en toen was het verhaaltje uit.

Bob ging dan even op wandel tussen de fans, volop handenschuddend en tijd makend voor de obligate selfies. Niets dan blije gezichten dus.

Topavond in het park van de Casino. Iedereen had genoten, we waren regenvrij gebleven en dit was de ideale voorbereiding op 3 dagen Hookrock, so see you there boys and girls!!

Marcel